Faton Aliu
Zgjohem në mes të errësirës së natës, me korrnizën e dritareve të hapura. Në qytetin tim të shëndoshë, një hije e errët po përhapet pas sheshit të madh. Një hije që prej kohësh po më mbulon më shumë se sa nuk më lejon të shoh dritën. Dhe kjo hije, kjo errësirë, ka një emër, gazetari i prishur. Në kohën e sotme, kur informacioni konsiderohet si pasuria më e madhe, gazetarët luajnë një rol kyç në qytetërimin e shoqërisë. Ata janë pikënisja e dritës së diturisë, agjentët e ndërgjegjësimit publik, dhe mbrojtësit e lirisë së së vërtetës. Por, sa lehtë mund të rrëzohen ata nga piedestali i tyre moral? Unë, si një lexues i zakonshëm, e njoh atë si shembullin më të mirë të humbjes së integritetit gazetaresk.
Njëzet e katër orë në ditë, shtatë ditë në javë, një jetë e përfshirë në rrugën e të tjerëve. Kjo është bota e një gazetari. Por, ndërsa drita e dritareve mbushet me ngjyra të rralla të ngjarjeve dhe emocioneve, disa herë ëndërroj se sa e lehtë do të ishte të kisha njësinë për të ndryshuar shkallën e realitetit, për të marrë një udhëzim të qartë në mes të kaosit që na rrethon. Ditët e mia fillonin herë pas here me një shtypje në zemër, një lloj peshe që nuk mund të lëvizja dot. Kjo ishte pesha e dilemës, dilema e një gazetari që ndodhej midis moralit dhe interesave, ndërmjet detyrës për të treguar të vërtetën dhe dëshirës së të qenit në qendër të vëmendjes. Pasi shkaktova një rrebelim të brendshëm, shpesh gjeta veten në heshtje të prishur, në faqen time të mbyllur, ku fjalët e mia nuk shpërndaheshin kurrë.
Për vite të tëra, puna ime si gazetar ishte një udhëkryq i moralit. Ishin historitë që mbaja fshehur, ato që rrezikonin të shkaktonin tronditje, të nxirrnin në dritë një të vërtetë të ndaluar. Por, përpara syve të mi, historia shpesh ndryshonte formë. Në vend të së vërtetës absolute, gjeja veten të shurdhë dhe të verbër për të mos dëmtuar sponsorët, për të mos goditur bashkëpunëtorët e rëndësishëm, për të mos lëvizur nga përkushtimi im ndaj integritetit gazetaresk. Të mësuarit e vështirë të jetës së gazetarit të prishur nuk do të ishin të mundur pa vështirësitë që vinte me veten ky profesion. Shtëpitë e dërrmuara, rrugët e shtrira me trupat e viktimave, zyra e shkurtuar me dritën e diellit që reflektonte në ekranin tim të ndezur. Këto ishin pamjet e jashtme, ndërsa brenda, zemra ime mbulonte një plakje të thellë, një plakje që më bënte të ndjehesha si një det i mbyllur, me furtunën time të fshehur thellë nën sipërfaqe. Ai, i cili dikur shndërronte ngjarjet në fjalë, tani ka bërë fjalën peng i ngjarjeve. Në vend që të raportojë për të vërtetën, ai manipulon të vërtetën për të përvetësuar privelegjet e pushtetit. Është si një valë që ka humbur kuptimin e udhëhequr nga era e interesave personale.
Por, ka një moment kur heshtja e faqes sime të prishur zhduket. Në një ditë të veçantë, kur moraliteti dhe integriteti marrin përparësi mbi të gjitha, kur detyra e shenjtë e informimit të publikut triumfon mbi interesat personale. Në ato momente, një ndjenjë e lirësisë më pushton, si një fluturim i lirë përtej hapësirave të mbyllura të ndërgjegjës sime. Kështu që, ndërsa unë rikthehem në udhën time, të ngarkuar me barrën e historive të pashlyera, të mbushura me guxim dhe vendosmëri për të ndryshuar botën, e di që çdo heshtje e prishur gjen zërin e saj. Dhe në këtë botë të pazgjidhur të gazetarit të prishur, është vetëm zëri i sinqertë dhe i pastruar që mund të çajë dritën në errësirën e padukshme. Portreti i tij është i një gazetari të shkatërruar, një person që ka humbur kontaktin me etikën e profesionit të tij. Në vend të objektivitetit dhe drejtësisë, ai preferon pjesëmarrjen dhe prejudiecën. Raportimet e tij nuk janë më të shpërrndara, por të përziera me kthesat e gabuara të mendjes së tij të errët. E kam dëgjuar të thotë se ka vetëm dy lloje të lajmeve: ato që ai e ka manipuluar dhe ato që ai nuk ka arritur të manipulojë akoma. Ky degradim i një shpirti gazetaresk është një alarm për të gjithë ne. Sepse, kur gazetari humb integritetin, shoqëria humb lirinë e vet.
