Që kur ish-çifti presidencial ka lënë Shtëpinë e Bardhë, kanë qenë pothuajse gjithmonë në pushime. Relaks legjitim apo strategji? Partia Demokratike ka nevojë për të. Dhe ëndërron kandidaturën e saj
Që kur ish-presidenti i ka lënë mandatin Donald Trump, kanë kaluar më shumë se shtatë muaj, ku e kemi parë atë pothuajse gjithmonë me pushime. Barack që bën “kitesurf” me milionerin Richard Branson, Michelle që bën foto romantike të këmbëve të ndërthurura me burrin e saj, të dy në një jaht në Tahiti, me biçikletë në Toskanë, me vajzat që bëjnë rafting në Bali, ai që luan golf (diku kudo, e vetmja gjë që e bashkon atë me Trumpin, i cili, megjithatë, i zgjedh vetëm vendpushimet e tij).
Dhe pastaj një mëngjes njujorkez me Bono Vox, një takim me princin Harry, një vizitë në një muze të Uashingtonit, një mbrëmje në Broadëay. Do të ketë qenë e mjaftueshme për t’u rigjeneruar, pasi ka mbajtur mbi supe për 2.922 ditë peshën e të qenit njeriu më i fuqishëm në planet? Në publik ka folur në pak raste: në Universitetin e Çikagos, në Milano, me Angela Merkel në një dialog mbi demokracinë përballë portës së Bradenburgut, në Berlin, duke e pasur vëmendjen tek çështjet e brendshme.
Donald Trump, ai që shpiku “birterizmin”, lëvizja që Obama donte të krijonte në Kenia dhe për këtë arsye presidenti “i paligjshëm”, është ende i mahnitur nga ai. Herë pas here është duke u përpjekur për të çmontuar trashëgiminë e saj, por për të mbrojtur atë nga reforma shëndetësore në marrëveshjet e Parisit për klimën, personi në fjalë ka zgjedhur një deklaratë të matur, asgjë më shumë. Dhe një heshtje të ftohtë mbi akuzat – duke përfshirë atë të spiunimit mbi të – se Donald nuk e humbet mundësinë për ta nisur atë. Një strategji e zgjuar: kjo shmanget duke u bërë një katalizator për zemërimin e bazës “trumpiane” dhe rrit nostalgjinë, midis asaj fesë së madhe të amerikanëve, jo vetëm të demokratëve, të cilët tashmë e kanë keqardhje (ajo gjithashtu ka dalë nga skena me një normë të popullaritetit në mesin e të regjistruarve nga një president në fund të mandatit).
Pas dramës së dhunës së suprematistëve të bardhë në Charlottesville, ku një vajzë humbi jetën, presidenti i parë afrikano-amerikan iu besua fjalëve të Mandelës: “Askush nuk ka lindur duke urryer një person tjetër për ngjyrën e lëkurës, origjinën apo fenë e tij”, ka shkruar ai në tweet. “Njerëzit mësojnë urrejtje dhe nëse mësojnë urrejtje, ata mund t’i mësojnë ata të duan”.
Kur Barack ishte ende në Pensilvani Avenue dhe Trump ishte vetëm një “polemikë’ milionerësh, kishte frikë nga realiteti që ai vazhdonte të kërkonte certifikatën e lindjes, të jetës së tij, pasi Shtëpia e Bardhë i thoshte që ishte në gjendje të jepte mësim apo të për të bërë kreun e një universiteti të madh.
Sa i përket Michelle, ajo pëlqente të priste e vetme në makinë me xhamin të ulur.
Tani Barack nuk duket i gatshëm për të hequr dorë nga rigjetja e lirisë, ndonëse Michelle shpjegon: “Unë nuk mendoj se ai do të kandidojë”.
“Michelle Ishte spektakolare në fushatën e Hillary Clinton, – thotë Myra Gutin, – historiane e Zonjave të Para në Universitetin Rider, – por të mos harrojmë që ajo nuk ishte entuziaste për garën e burrit të saj dhe unë nuk mendoj se ajo e dashuron politikën. Duke mos dashur të heqë dorë nga arsyet e saj – nga fushata kundër obezitetit deri te ajo e qasjes në kolegj e fëmijëve me më pak fat, praktikisht kurrë nuk u ndal – por kush ka punuar me të në këto vite thotë se është e bindur se ajo mund të bëjë shumë më tepër duke qëndruar jashtë sesa në agoninë politike.
Megjithatë kandidatura e saj e mundshme në vitin 2020, mbetet ëndrra e demokratëve, të cilët nuk do të ndalojnë ta kërkojnë atë, për të spekuluar në çdo lëvizje. Për Katherine Jellison, historiane e Universitetit të Ohajos,”nëse ajo do ta provonte, do të ishte një superyll”, transmeton gazetashqip.
“Ka një intelekt të klasit të parë, një zemër të madhe dhe aftësi të mëdha komunikimi”. Dhe kjo do të sillte pas një Barack Obama, i cili si i pari “first man” në histori nuk do të ishte keq.
