Ishin ditë të ndrojtura ato në Liqenin e Bardhë. Ajri i akullt dhe uji i ftohtë i kishin bërë ato të ndjeheshin si të këshillëruara, por ndërkohë mendimet e tyre rrinin të çuditshme. Ai e kishte thënë se kishte një grua në Liqenin e Bardhë. Ajo kishte lindur nga uji dhe e mbanin në fundin e tij, ndërsa ai thjesht do ta sillte për ta parë.Ashtu si gjithë fëmijët, ato kishin dëgjuar historinë shumë herë, por asnjëherë nuk ishin nisur për të kërkuar këtë grua. Por sot kishte ndryshuar gjithçka.
Era e freskët e liqenit ishte e frymëzueshme. Çdo herë që ajo arrinte në brigjet e tij, ndjehej më e afërt me natyrën. Ajo ishte e bukur, flokët e gjata, të zi si druri dhe lëkurën e bardhë si ngjyrë e akullit. Mrekullia e liqenit e bëri të bëhej pjesë e jetës së saj. Ajo ishte një peshqesh dhe ishte aq e njohur si një grua e veçantë, e cila kishte një lidhje të veçantë me liqenin. Një pasion i vogël i saj ishte të shkonte atje çdo mëngjes, që të merrte frymë ajrin e pastër dhe që të kuptonte natyrën në mënyrë më të thellë.
Gruaja e liqenit ishte një grua e shkathët dhe e bukur, e cila kishte një qëndrim të fortë ndaj jetës dhe të tjerëve. Ajo kishte kaluar shumë gjëra në jetën e saj dhe kishte mësuar se si të përmbahet përpara sfidave. Megjithatë, në thelb të saj, ajo ishte një grua e butë dhe e ndjeshme që e donte natyrën dhe kujdesej për të. Për të gjitha këto arsye, ajo ishte një personazh shumë i dashur për komunitetin lokal. Kur ajo shkonte në liqen, ajo merrte kohë për t’u ndalur dhe për të reflektuar mbi jetën dhe ndjenjat e saj. Ajo gjithmonë shihte liqenin si një burim frymëzimi dhe shpesh bënte shënime dhe poezi për të.
Pasi kalonte kohë në liqen, ajo kthehej në shtëpi të gatuaj ushqime tradicionale dhe për t’i shërbyer familjes së saj dhe miqve të afërt. Ajo gjithmonë kishte një buzëqeshje në fytyrë dhe ishte gjithmonë gati të ndihmonte të tjerët. Në fund të ditës, ajo kthehej në liqen për t’i dhënë lamtumirën e fundit natyrës që e donte aq shumë. Ajo ndjehej e qetë dhe e paqësuar pas një dite të mbushur me aktivitete dhe emocione. Për Gruan e Liqenit, liqeni ishte një botë tjetër, një botë e paqësimit dhe e frymëzimit. Ajo ishte shembulli i një personi të mrekullueshëm që donin natyrën dhe e kujdesej për të, dhe kjo e bënte atë një personalitet të veçantë .

Shkruan:Faton Aliu