Ditë më parë Ali Ahmeti mblodhi kryesinë e Bashkimit Demokratik për Integrim në selinë e kësaj partie në Reҫicë për të diskutuar rreth rrumbullakësimit të kapitullit të parë të veprimtarisë politike të BDI-së. Poashtu nuk harruan të rikujtojnë çështjet kapitale të realizuara sipas tyre në këto 17 vite duke vendosur theksin në nevojën e ndërtimit të BDI-së, së të nesërmes.
Vërtetë për këto 17 vite ata qeverisën me shqiptarët dhe për hirë të së vërtetës, mbase edhe realizuan ca të drejta për shqiptarët. S’ka dyshim se ka pasur arritje të caktuara. Por, rezultatet e arritura janë në shpërpjesëtim frapant me energjitë e harxhuara të shqiptarëve dhe me pritjet e tyre.
Të mos harrojmë se disa të mira për shqiptarët i solli edhe koha, i solli edhe faktori politik ndërkombëtar influent, pa ndihmën e të cilët do duheshin edhe disa ”17” vite tjera të realizoheshin. Sa i përket BDI-së dhe lavdeve të tyre në Reҫicë, sot kur flasin për 17-vjet arritje dhe rrumbullakësim të një marrëveshjeje, e cila duhej të realizohej para shumë viteve (2004), me të drejtë mund të themi se BDI gjatë gjithë këtyre viteve, pa fije turpi, ka shkelur mbi gjakun dhe idealet e lirisë dhe të gjithë atyre që morën pjesë në luftën e 2001.
Këta festojn përmbylljen e një kapitulli të dështimit politik, i kremtojnë vitet që ne shqiptarët e Maqedonisë i paguam me procese të montuara politike,(Sopoti,Mostra, Lagja e Trimave) me likuidim të atyre që kundërshtuan këtë regjim, me rrahjen e të rinjve shqiptarë, me projekte që deshqiptarizuan Maqedoninë dhe me shumë afera tjera që shqiptarët gjatë do ti mbajnë mend në kujtesat e tyre.
Duke qenë të preokupuar me probleme të përditshme politike, shqiptarët sikur kanë harruar të pyesin se cilat kanë qenë mashtrimet e tyre në planin ekonomik ashtu edhe në atë politik. Edhe pse për kaq vite në pushtet, ata nuk ka arritën të realizojnë thuajse asnjë projekt konkret politik e ekonomik në dobi të shqiptarëve.
Ata sot, krenohen me ndryshimet kushtetuese, por harrojnë së po me këto ndryshime shqiptarët vazhdojnë të jenë numra me ”mbi 20 përqind të ndryshëm nga maqedonët”.
Ata, krenohen me ndarjen teritoriale, po harrojnë se pikërisht komunat shqiptare vazhdojnë të jenë komunat më të pazhvilluara dhe më të prapambetura në Maqedoni.
Krenohen me ”ligjin për simbolet kombëtare”, po harrojnë se të njëjtët degraduan flamurin kombëtar, duke e zvogëluar para atij maqedonas, ndërsa për stemën e shtetit vetëm pak, sa nuk vënduan luanin e VMRO-së.
Krenohen me arritjen që ”njëri pre tre posteve kryesore të shtetit të jetë shqiptarë” , po harrojnë se kur u zgjodh Kryetari i Parlamentit për herë të parë shqiptarë, lideri i tyre nuk ishte aty, Ishin të tjerë që jo vetëm sakrifikuan, por derdhën edhe gjak!
Krenohen me ”zyrtarizimin e plotë të gjuhës shqipe”, ndërkohë që vetëm avansuan përdorimin e saj edhe atë pas dy mashtrimeve të zyrtarizimit të mëhershëm në fushata zgjedhore.
Krenohen me ”përfaqësimin e drejtë dhe adekuat në institucionet e shtetit”, ndërkohë që shqiptarët skllavërohen e poshtërohen si ushtarë partie e si mbledhës votash.
Krenohen me ”themelimin e shumë shkollave, çerdheve, sallave sportive”, ndërkohë sa vite nuk arritën katër shkollave tua ndryshojnë emrat.
Krenohen me” themelim të Universiteteve”, ndërkohë që Universitetet shqiptare në Maqedoni i shkatërruan , duke i kthyer në shtabe partiake dhe të ranguar në grupin e universiteteve më të dobëta në botë.
Krenohen me ”liberalizimin e vizave”, ndërkohë që ia arritën që rinisë shqiptare ti rrënojnë më të vlefshmen që kishin – shpresën, duke i sjellë para zgjedhjes ose të dalin rrugëve e të protestojnë, ose të marrin rrugën pakthim për në mërgim.
U Krenuan me ”premtime”, sa herë që ju duhej vota në shumë cikle zgjedhore. Në platformën e tyre çdo katër vjet kishin gojën përplot premtime për uljen e papunësisë, rritjen e investimeve kapitale, krijimin dhe zhvillimin e zonave të lira ekonomike, zhvillimin e biznesit shqiptar, faktorizimin ekonomik të shqiptarëve, zhvillimin infrastrukturor, zhvillimin energjetik në dobi të qytetarëve e çka jo tjetër, ndërsa të gjitha këto refrene zgjedhore harroheshin dhe fshiheshin menjëherë pas zgjedhjeve.
A nuk ishin këta që premtuan hapjen e kufirit Ballanoc-Stançiç, e Miratoc Llojan që lidh Kumanovën me Kosovën e Preshevën si një arterie kufitare që do ta ndihmonte zhvillimin ekonomik rajonal, pra jo vetëm lëvizjen e lirë të shqiptarëve.
A nuk ishin këta që premtuan ndërtimin e koridorit 8, pjesën Gostivar-Qafë Thanë, projekt ky i lexuar në ”Prerodbën” e VMRO-DPMNE-së, e i përshkruar si lëvdatë e BDI-së, që akoma sot e kësaj dite nuk është realizuar as edhe 10% e këtij projekti. Po Rruga e Arbërit, rruga Trebenishtë – Strugë, Autostrada që lidh Shkupin me Kosovën. Po projekti ideor i hekurudhës Kërçovë-Lin e shumë e shumë projekte tjera.
Po Investimet e huaja në zonat e lira ekonomike, ku në vazhdimësi kanë premtuar hapje të vendeve të të reja të punës, duke numruar me qindra projekte, e që as edhe një nuk figuron në zonat shqiptare.
Në vend të krijimit të klimës lehtësuese për bizneset kanë vështirësuar edhe më shumë bizneset e vendit, qoftë nëpërmjet instrumenteve fiskale e deri në shkallë të haraçit, duke i detyruar bizneset e shqiptarëve të bëhen rob të interesave partiake.
Duke pasur parasysh gjithë këto që përmenda më sipër dhe shumë të tjera që për shkak të hapsirës, i kam lënë për një herë tjetër, si dhe duke kujtuar gjithë ato premtime që BDI i ka bërë ndër vite, me të drejtë mund të konstatojmë se këto 17 vite, të një kapitulli që BDI rrumbullakësojë këto ditë, nuk janë vite të suseseve, por vite të MASHTRIMIT të madh që ju ka ndodhur shqiptarëve.
Andaj, nisur nga ky konstatim përjashtimi i kësaj ”bande politike” nga pushteti është bërë tashmë më tepër se detyrim, bile edhe akt patriotik i çdo shqiptari dhe një mundësi e artë për tu përshëndetur njëhërë e përgjithmonë me periudhën e ”mashtrimit të madh”
