Në gjysmën e një dekade të liderit të partisë në pushtet, një udhëheqës në pritje do të shfaqet normalisht në ceremoninë e tapetit të kuq në Sallën e Madhe të Popullit.
Por, burrat pranë presidentit kinez, Xi ishin të gjithë në vitet ’60 të jetës së tyre, shumë të vjetër për të qenë trashëgimtar. Thyerja e këtij rregulli konsiderohet një “epokë e re” për presidentin kinez, siç e ka quajtur ai.
Por, mos imagjinoni tani se Kongresi ka mbaruar dhe nuk mund të harroni kohën e re të zt.Xi. Në përplasjen e qytetërimeve politike, ai e ka vënë Kinën në ofensivë.
Në fjalimin e tij, në Kongresin prej 3 ditësh e gjysmë, ai paraqiti një vizion jo vetëm për pesë vitet e ardhshme të Kinës, por për 30 vite dhe foli për një model socialist që ofron, “një opsion të ri për vendet/kombet e tjera që duan të përshpejtojnë zhvillimin e tyre duke ruajtur njëkohësisht pavarësinë”.
Në këtë kongres, Kina ka zbuluar komitetin e ri udhëheqës, ndërsa presidenti Xi Jinping do të udhëheqë vendin edhe për pesë vitet e ardhshme, një ditë pasi emri dhe mësimet e tij u shkruan në Kushtetutë.
Por, pyetja lind nëse 64 vjeçari Xi, ka ndërmend të qeverisë edhe pasi vitit 2022.
Pesë emërime të reja u bënë në Komitetin e Përhershëm i përbërë nga 7 anëtarë të Byrosë Politike, organi më i fuqishëm i Kinës dhe më i larti i Partisë Komuniste.
Roli i tij është të diskutojë dhe të vendosë për çështje të rëndësishme të politikave. Kushtetuta e partisë thotë se udhëheqësi i lartë i Kinës duhet gjithashtu të jetë anëtar i Komitetit të Përhershëm.
Në linjën e re, Kryeministri Li Keqiang, 62 vjeç, është i vetmi anëtar që mban pozicionin e tij, përveç Z. Xi.
Çfarë sinjali po na jep Xi për të ardhmen e Kinës?
Udhëheqësit kinezë tradicionalisht kanë lënë mundësinë e trashëgimtarëve të mundshëm përmes riorganizimit të komisionit në fillim të mandatit të tyre përfundimtar.
A mundet udhëheqësi Xi mund të thyejë rregullin?
Tradita u shfaq në vitet 1990, kur udhëheqësi veteran Deng Xiaoping kërkoi të shmangte një përsëritje të kaosit që shënoi epokën Mao dhe pasojat e saj të menjëhershme.
Dy paraardhësit e Xi-së e kanë ndjekur modelin e rregullt të trashëgimisë. Por që kur ai erdhi në pushtet në vitin 2012, ka treguar gatishmërinë për të shkruar rregullat e tij.
Partia votoi të martën për të forcuar emrin dhe ideologjinë e Xi. Votimi unanim për të inkorporuar “Mendimin Xi Jinping” në kushtetutë në mënyrë të konsiderueshme forcon kontrollin politik të zotit Xi. Edhe nëse ai vendos të qëndrojë në heshtje në vitin 2022, ndikimi i tij është aq i madh sa ai mund të vazhdojë të qeverisë në mënyrë efektive vendin.
Xi ka marrë një numër të paprecedentë pozicionesh që kur erdhi në pushtet në 2012, duke përfshirë edhe titullin e një udhëheqësi “thelbësor” të Kinës.
Termi i tij i parë është shënuar nga një zhvillim i rëndësishëm, një shtytje për modernizim dhe rritje të sigurisë në skenën botërore.
Ajo ka parë gjithashtu rritje të autoritarizmit, censurës dhe goditjes së të drejtave të njeriut.
Ai ka udhëhequr një fushatë gjithëpërfshirëse kundër korrupsionit e cila ka parë më shumë se një milion zyrtarë të disiplinuar. Ajo është parë nga disa si një spastrim masiv i brendshëm i kundërshtarëve.
Çfarë është ‘Mendimi Xi Jinping’?
Në shikim të parë, “Mendimi Xi Jinping” mund të duket si një retorikë e paqartë, por ai përshkruan idealet komuniste që zoti Xi ka përkrahur vazhdimisht gjatë gjithë sundimit të tij.
14 parimet kryesore të saj theksojnë rolin e Partisë Komuniste në qeverisjen e çdo aspekti të vendit dhe gjithashtu përfshijnë:
Një thirrje për “reformë të plotë dhe të thellë” dhe “ide të reja në zhvillim”
Një premtim i “jetesës harmonike midis njeriut dhe natyrës” – kjo është një thirrje për ruajtje më të mirë mjedisore dhe mund t’i referohet qëllimit të deklaruar që të ketë pjesën më të madhe të nevojave energjetike të Kinës të furnizuara nga burimet e rinovueshme.
Një theks mbi “autoritetin absolut të partisë mbi ushtrinë e popullit” – që vjen mes atyre që analistët e quajnë qarkullimin më të madh të zyrtarëve të lartë ushtarakë në historinë moderne të Kinës
Një theksim mbi rëndësinë e “dy sistemeve të një vendi” dhe ribashkimi me atdheun – një referencë e qartë për Hong Kongun dhe Tajvanin.
